H πρώτη εκδοχή αυτής της φόρμας-ερωτηματολόγιο φτιάχτηκε τον Μάρτιο του 2020 με πρωτοβουλία της Συνέλευσης ενάντια στη Βιοεξουσία και την Κλεισούρα που μας επέβαλε το κράτος-προστάτης στους καιρούς της πανδημίας του κορονοϊού SARS-CoV-2. Όποιος/α θέλει μπορεί να τη βρει εδώ : https://forms.gle/MXEvX1dYHxUXzDWt9 και τα αποτελέσματα της έρευνας τις Ιστορίες προλεταριακής Κλεισούρας εδώ : https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/post/category/isto-prole-kleisoura/.

Με τη λήξη  των στρατιωτικών μέτρων απαγόρευσης της κυκλοφορίας οι προλετάριοι και οι προλετάριες συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις των νέων νόμων έκτακτης ανάγκης που θέσπισε το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος εκμεταλλευόμενο την πανδημία του κορονοϊού .Έτσι προέκυψε η ανάγκη για την Εργατική Έρευνα # Μέρος 2ο (επικαιροποίηση της προηγούμενης).

Oι συνέπειες του εγκλεισμού-αυτοεγκλεισμού λόγω του κορονοϊού, της αποτροπής-απαγόρευσης των συναθροίσεων και του στρατιωτικού μέτρου της ολικής απαγόρευσης της κυκλοφορίας  ή, ακόμα χειρότερα, της εκούσιας διακοπής της από τα κάτω συλλογικής δράσης τον Μάρτη και τον Απρίλη συνεχίζουν να είναι καταστροφικές. Η απομόνωση ή η αυτοαπομόνωση εντείνει την αίσθηση αδυναμίας και παράλυσης σε συνθήκες κοινωνικής αποστασιοποίησης, τη στιγμή μάλιστα που έχουν προκύψει πολύ σοβαρά ζητήματα, ειδικά στις εργασιακές σχέσεις και τους μισθούς.

Σε καιρούς πανδημίας (που σίγουρα ευνοείται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, αν δεν προκαλείται κιόλας απ’ αυτόν) επιβεβαιώνεται περισσότερο από ποτέ ότι η δουλειά του καπιταλιστικού κράτους είναι να προστατεύει, εκτός από το κεφάλαιο, και την εργασιακή δύναμη στον βαθμό που είναι απαραίτητη για την άντληση υπεραξίας και την κερδοφορία των καπιταλιστών. Το κράτος-μπαμπάς παρεμβαίνει για να εξασφαλίσει ότι δεν θα καταστραφεί μεγάλη ποσότητα από αυτό το πολύτιμο εμπόρευμα από το οποίο εξαρτάται η παραγωγή όλων των υπόλοιπων εμπορευμάτων, από το εμπόρευμα εργασιακή δύναμη. Αυτό όμως που πρέπει να υπογραμμιστεί και αποδεικνύεται περίτρανα για άλλη μια φορά σήμερα, είναι ότι αυτό γίνεται πάντα με όρους που δεν θα επιτρέπουν την αυτενέργεια της εργατικής τάξης.

Όπως δεν μείναμε με σταυρωμένα τα χέρια μπρος στα πολεμικά ανακοινωθέντα των κυβερνώντων και τους στρατιωτικούς νόμους που μας επέβαλλαν επί ένα δίμηνο, έτσι και τώρα. Δεν θα κλείσουμε τα μάτια και το στόμα απέναντι στο κατάντημα του δημόσιου συστήματος υγείας, τις πολιτικές λιτότητας, τη στρατηγική υποτίμησης της εργασίας και τις μαζικές απολύσεις. Όπως δεν περιμέναμε να λογαριαστούμε «μόλις περάσει η μπόρα» έτσι και τώρα θα συνεχίσουμε να αναζητούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε και να συναντηθούμε με τους υπόλοιπους προλετάριους.

Επειδή θεωρούμε ότι η προλεταριακή δημόσια σφαίρα πρέπει να ανασυγκροτηθεί απέναντι στη συνεχιζόμενη τρομοκρατία των media,
επειδή η «νέα κοινωνικότητα» του σλόγκαν «μένουμε σπίτι» που μας είχε επιβάλει το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου έχει ήδη ρίξει τους σπόρους της δυστοπίας του αντικοινωνικού, ατομικιστικού, μοναχικού και αβοήθητου ατόμου,
επειδή πολλές/οί εργαζόμενες/οι συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε οξυμμένο κίνδυνο για την υγεία μας στον χώρο εργασίας μας (όχι μόνο από τον ιό, αλλά και από το άγχος της επιβίωσης ή/και τις υπερωρίες),
επειδή πολλές/οί εργαζόμενες/οι συνεχίζουμε να μένουμε σπίτι απλήρωτες/οι, κακοπληρωμένες/οι ή άνεργες/οι,
επειδή οι εργασιακές σχέσεις σε αρκετούς κλάδους υφίστανται μια ακόμα βίαιη μετάλλαξη (πολύ μεγαλύτερη από αυτήν του SARS-CoV-2),
επειδή οι μηχανισμοί καταστολής συνεχίζουν να αλωνίζουν στις πλατείες και να καταστέλλουν υποδομές που το (πολυεθνικό) προλεταριάτο αξιοποιεί για να καλύπτει τις «άνομες» ανάγκες του,
επειδή κανενός είδους πολιτική οργανωτική συνεργασία δεν μπορεί να λειτουργήσει σε συνθήκες (αυτο)απομόνωσης, social-distancing και ενατενιστικών μονολόγων ή ψευδο-διαλόγων στο facebook (παρότι το χρησιμοποιούμε κι εμείς, εν τούτοις συνεχίζουμε, όπως και τον Μάρτη-Απρίλη, να επιμένουμε στη δια ζώσης κατά κύριο λόγο επικοινωνία),
κι επειδή δεν συμμεριζόμαστε την «εθνική ομοψυχία» που από τον Έβρο μέχρι τις μητροπόλεις σιγοντάρει τον μονόλογο των αφεντικών,
επιλέγουμε να συνεχίσουμε αυτή την εργατική έρευνα στα πλαίσια των δράσεων μας με σκοπό να καταγραφούν οι ξεχωριστές εμπειρίες μας, να ακουστούν οι φωνές των προλετάριων, καταγράφοντας πρώτα απ’ όλα εμείς οι ίδιοι που απαρτίζουμε αυτή τη συνέλευση την προσωπική μας εργασιακή και κοινωνική διαδρομή.

Ο σκοπός μιας εργατικής έρευνας δεν είναι κοινωνιολογικός. Δεν είμαστε ακαδημαϊκοί και η έρευνα δεν πρόκειται να χρησιμοποιηθεί σε κανένα μεταπτυχιακό ή διδακτορικό. Η κοινωνιολογική-ακαδημαϊκή έρευνα αποσκοπεί στο να γνωρίσει η εξουσία τις μύχιες σκέψεις των προλετάριων και έτσι να εξοπλιστεί καλύτερα. Η δική μας προλεταριακή έρευνα δεν προσποιείται ότι είναι «ουδέτερη». Έχει πολιτική κατεύθυνση. Αποσκοπεί στο να παροτρύνει τον καθένα και την καθεμιά που ενδιαφέρεται να την συμπληρώσει, να σκεφτεί πάνω στη δική του/της εμπειρία και να οργανωθεί μαζί με άλλους/άλλες στους χώρους εργασίας, στις πολυκατοικίες, στις γειτονιές. Όποιος και όποια το επιθυμεί μπορεί επίσης να έρθει σε επικοινωνία μαζί μας αν θέλει  να αντιμετωπίσουμε από κοινού τα κοινωνικά προβλήματα που ανακύπτουν διαρκώς. Όποια ή όποιος θέλει να βρεθούμε να συζητήσουμε συλλογικούς τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων μας, από την αφραγκία μέχρι τη μοναξιά και την κλεισούρα, μπορεί να στέλνει μέιλ στο koinonika.antisomata@pm.me

Αν θέλεις να συμμετέχεις κι εσύ συμπλήρωσε τη φόρμα και μπορείς στο τέλος να επιλέξεις αν επιθυμείς τη δημοσίευση ή όχι –ανώνυμα πάντα– στη σελίδα μας στο facebook (Ιστορίες Προλεταριακής Κλεισούρας) και στο blog https://againstbiopowerandconfinement.noblogs.org/.