Արևը, բորբ՝ մայր էր մտնում արևմուտքում։ Դաշտի վրա փռվել էր մուժ արյունամած՝ Թույն էր կարծես՝ բորբ արևի սրտից քամած։
Տխուր խաղում են ալիքները ժիր. — Ընդունիր հոգիս մոլոր, մենավոր,— Վերջին աղոթքիս խոսքը մի՛ մերժիր։
Տըխուր լռության գիշերն է իջել — Իմ սիրտը հավետ թախիծն է մաշում, Մի լուսե երգ է իմ հոգում ննջել...
· Օ, նայիր ու տե՜ս, նայի՜ր ու ժպտա, Օ, նայի՜ր հեռուն.— Վառվել է ահա մի ոսկի շղթա Քրոջ աչքերում...
· Ամռան գիշերվա երկինքն աստղալի, Յուր հսկայական վըրանի ներքո Գրկած շարքերը բարձր լեռների, Պատմում է երկրին մեծությունն աստծո։
· Որպես երկաթե մի մրրկահավ՝ Թռչում է կարմիր մեր կամքը հիմա Աշխարհի հեռուն— Ու շաչում է հաղթ, երկաթ թևերով Հեռու ու մոտիկ ռազմադաշտերում։
