UWAGA! Może być więcej dopasowań niż jedno

Ibn Ishak, Życiorys wysłannika bożego [fragment]Muhammad przychodził do domu Abu Bekra zawsze bądź rano, bądź wieczór, gdy tymczasem w dniu, w którym bóg pozwolił mu wywędrować i opuścić Mekkę i swój lud,przyszedł do nas w południe, w porze, o której nigdy nie miał zwyczaju przychodzić. Kiedy go zobaczył Abu Bekr, zauważył: „Musiało się zdarzyć coś niezwykłego, skoro prorok przychodzi o tej godzinie […]”. Wtedy rzekł Muhammad: „Allah pozwolił mi wyjść i opuścić[Mekkę]” […]. Po czym rzekł Abu Bekr: „Proroku boży, oto wielbłądzice, które przygotowałem do tego celu”. Najęli też Abdallaha, syna Arkata […], by ich poprowadził [do Medyny], i oddali mu wielbłądzice, aby je pasł aż do umówionej chwili.                                                   Wiek V–XV w źródłach. Wybór tekstów źródłowych z propozycjami metodycznymi dla nauczycieli historii studentów i uczniów, oprac. M. Sobańska-Bondaruk, S.B. Lenard, Warszawa 1999, s. 19–20.

Tadeusz Manteuffel, Historia powszechna. Średniowiecze,                                                                                                                    Na okres rządów Karola Młota przypadła inwazja Arabów, którzy – po opanowaniu wizygockiej Septymanii – zaatakowali z kolei Akwitanię. Dzielnica ta, broniąca się dotychczas przed uznaniem zwierzchnictwa Karolowego, w obliczu grożącego niebezpieczeństwa zdecydowała się zaapelować do jego pomocy. Napadniętym udzielono jej natychmiast. I oto […] doszło do decydującej bitwy między armiami – arabską, spieszącą ku Loarze, i frankijską, usiłującą zatrzymać najeźdźców w tym marszu. […] Zwycięstwo […] zostało przez historiografię zachodnią uznane za punkt zwrotny w ekspansji arabskiej na terenie Galii.    Źródło: Tadeusz Manteuffel, Historia powszechna. Średniowiecze, Warszawa 1974, s. 100.

"Zdobycie Italii było jednym z największych sukcesów podjętej wówczas na ogromną skalę ekspansji Franków, której rezultatem były ponadto: podporządkowanie im i chrystianizacja wielkich obszarów Germanii, zastopowanie ekspansji arabskiej na południowym-zachodzie kontynentu oraz Awarów od strony wschodnich rubieży zachodniego chrześcijaństwa, uzależnienie w pewnym stopniu królestw anglosaskich. Ogłoszony nowym Dawidem,  zebrał tym samym pod swą władzą bądź wpływami niemal wszystkie kraje chrześcijańskie pozostające w łączności z papieżem i Kościołem rzymskim. Powrót do idei i ideologii cesarstwa rzymskiego, związanie godności cesarskiej na Zachodzie z aktem koronacji w Rzymie, przesądziło też o przynależności przez wiele stuleci północno-środkowej części Półwyspu do szerszych ram cesarstwa.[...]" za: Katedra Italianistyki Uniwersytet Warszawski; Halina Manikowska, Włochy średniowieczne. Skrypt dla studentów italianistyki, s. 11